Biznes info

Wyprodukowanie broni atomowej przez ZSRR (1949 rok) i przede wszystkim atak Korei Północnej na Koreę Południową postawiło na porządku dziennym kwestię skuteczności sił NATO w Europie. Stany Zjednoczone wystąpiły z propozycją wykorzystania niemieckiego potencjału, co jednak oznaczało uzbrojenie Niemiec. Zaproponowano, więc alternatywnie w 1950 roku przez francuskiego premiera Rene Plevena idea budowy Europejskiej Wspólnoty Obronnej (EWO), która miała rozproszyć siły niemieckie w armii europejskiej, upadla dwa lata później, gdyż nie ratyfikowało jej francuskie Zgromadzenie Narodowe. Inicjatywa ta miała wymiar federacyjny, armia europejska byłaby, bowiem podporządkowana władzy ponadnarodowej. Odrzucenie pomysłu nie spowodowało zaniechania prób uzbrojenia Niemiec. Oznaczało tylko upadek sprzężonej z tą inicjatywą idei powołania Europejskiej Wspólnoty Politycznej. Był to jednak, przynajmniej na tym etapie inicjatyw zjednoczeniowych, kres integracji politycznej kontynentu.

Największe sukcesy w procesie budowy zjednoczonej Europy udało się osiągnąć w dziedzinie integracji gospodarczej, chociaż konkretne działania w tej sferze zostały podjęte najpóźniej. W zasadzie dopiero system kapitalistyczny w jego industrialnym i wolnokonkurencyjnym wymiarze zrodził przestanki do intensyfikacji działań zjednoczeniowych. Ogromne zasługi dla teoretycznego uzasadnienia potrzeby nasilenia wysiłków prointegracyjnych mieli XIX-wieczni niemieccy teoretycy „gospodarki wielkiego obszaru”. Właśnie wtedy sformułowano w ogólnym zarysie koncepcje strefy- wolnego handlu, unii celnej, wspólnego rynku oraz unii walutowej i gospodarczej, uznawane dzisiaj za główne etapy integracji gospodarczej.

Realniejsze inicjatywy i praktyczne działania dotyczące utworzenia związku federacyjnego tylko Europy Zachodniej pojawiły się dopiero w końcu lat 40. Społeczne, ekonomiczne i polityczne następstwa II wojny światowe; kolejny raz motywowały do szukania rozwiązań, które nie dopuściłyby do powtórzenia się konfliktu. Wydaje się jednak, że dopiero ekspansywna polityka ZSRR w Europie Środkowej, zmierzająca nie tylko do uczynienia z tego rejonu radzieckiej strefy wpływów, ale i uniformizacji go na wzór radziecki, uświadomiła niebezpieczeństwo państwom Zachodu. Polityka ZSRR zaczęło być postrzegana jako pierwszy etap na drodze opanowywania przez komunizm całej Europy.

Opisane wyżej okoliczności wymusiły szukanie form politycznej współpracy również w sferze wojskowej. W marcu 1948 roku Francja i Wielka Brytania oraz trzy kraje Beneluksu podpisały Traktat brukselski, powołujący Unię Zachodnia. Zapowiadał on współprace gospodarczą i kulturalna stron oraz wzajemną wojskową, pomoc w razie jakiejkolwiek agresji. Gdy w czerwcu 1948 roku ZSRR wprowadził blokadę Berlina, Zachód odpowiedział utworzeniem sojuszu wojskowego państw zachodnioeuropejskich, Stanów Zjednoczonych i Kanady, który przejął funkcje obronne Traktatu brukselskiego. Powstała w kwietniu 1949 roku Organizacja Traktatu Północnoatlantyckiego (North Atlantic Treaty Organization, NATO) była porozumieniem euroatlantyckim, częściowo integrującym zachodnioeuropejskie państwa.

Związki ubezpieczeń z gospodarką mogą być rozpatrywane w płaszczyznach:
– makroekonomicznej: związany z tworzeniem dochodu narodowego w okresach bieżących, fundamentalna zależność między ludnością aktywna zawodowo a bierną, z tego wynika redystrybucyjny charakter świadczeń, wypłaty powstają kosztem aktywnego społeczeństwa. Zachowanie realności składek można dokonywać poprzez kapitalizację składem (lokalizacja nadwyżek na rynkach finansowych), waloryzację świadczeń- system repartycyjny. Poprzez ubezpieczenia dokonuje się międzygeneracyjna dystrybucja dochodów, poziom wypłacanych rent i emerytur zależy od stanu gospodarki. Z międzygeneracyjnego charakteru wynika sprzeczność między celami ekonomicznymi a społecznymi (niechęć społeczeństwa do ponoszenia obciążenia ze względu na świadczenia)
-mikroekonomicznej- opłacane składki są podstawa, roszczeń emerytalnych wobec władz publicznych, albo prywatnych funduszy.

Rola państwa w systemie ubezpieczeń społecznych: tworzenie podstaw prawnych ubezpieczeń, w zakresie, których wchodzi obowiązek ubezpieczania, czyli płacenia składki przez pracodawcy, przejęcie przez państwo obowiązku organizacji systemu ubezpieczeń społecznych i związanej z tym odpowiedzialności materialnej za świadczenia społeczne. Zakres odpowiedzialności państwa w odniesieniu do ubezpieczeń społecznych dotyczy także, ubezpieczenia zdrowotnego, na wypadek bezrobocia.
Ubezpieczenia emerytalno-rentowe: zajmują szczególną pozycję zarówno w państwie jak i w każdej rodzinie.

Ubezpieczenia od bezrobocia może się odbywać ze specjalnych składek, płaconych przez pracodawców i pracowników. Są one gromadzone w ramach celowego funduszu publicznego, a ewentualne jego dofinansowania są w sytuacjach szczególnych np. państwo realizuje szersze cele związane z bezrobociem. Za pomocą zasiłków i świadczeń dla bezrobotnych państwo realizuje także cele ekonomiczne. Prowadzą one do powstrzymania popytu w gospodarce, co ma wpływ na przebieg cyklu koniunkturalnego, mogą, więc zmniejszać amplitudę wahań cyklu koniunkturalnego. Powinny być wypłacane, nawet gdy brakuje pieniędzy w funduszach, dla bezrobotnych.

Wnioski: – powstanie funduszu oznacza wyodrębnienie organizacyjne lub/ i finansowe części środków pieniężnych z ogółu środków. – związanie części środków z wyznaczonymi zadaniami, ograniczenie swobód alokacji środków. -podniesienie rangi zadań związanych z funduszem, są one zwykle wyłączone spod rutynowej procedury. – cele z pozabudżetowych funduszy mają ciągłość finansowania. -zasady gospodarki publicznymi funduszami umożliwiają kumulację niewykorzystanych w danym roku środków

Funkcje: Alokacyjna środków publicznych, redystrybucji dochodów, mobilizacji środków publicznych (fundusze mogą sprzyjać powiększaniu środków publicznych), racjonalizacji (mogą osłabiać mechanizm alokacji zasobów, ograniczają ciągłe zmiany hierarchii celów i zadań) wydatków, ta funkcja związana jest także z technikami finansowania: możliwości zerowania z zasadą jednorocznego budżetowania, stabilizację dochodów przez ustawowe zapisy dotyczące źródeł finansowania, zapewnia ciągłość finansowania zada, elastyczne kształtowanie wydatków w zależności od potrzeb.

Wady: Rozbicie Gospodarki globalnymi środkami publicznymi, może to utrudniać ich racjonalną alokację, środki na rachunkach funduszy wymykają się spod kontroli parlamentu, a korekty wymagają zmian ustawowych, problem znalezienia właściwych proporcji pomiędzy środkami publicznymi gromadzonymi przez budżet a gromadzonymi przez fundusze.