Zasoby przyrodnicze oraz wyposażenie infrastrukturalne są immobilne. Nie da się ich przenieść, przewieźć gdzie indziej, są one przywiązane do określonego miejsca. Z uwagi na powyższe ograniczenia mobilności, ograniczenia ceny w praktyce nie osiągają długookresowej równowagi międzyregionalnej. Na różnice w cenach ma wpływ wielkość zasobów regionalnych, ich wyczerpywanie się odkrywanie nowych, zmiana gustów i przyzwyczajeń ludzi, nierównomierny wzrost kapitałów i zasobów pracy. W układzie dynamicznym przepływy czynników produkcji oraz stopy wzrostu regionalnego wpływają na siebie w różny sposób, ale nie zawsze prowadzi to do równowagi. Różnice w stopie wzrostu regionów mogą wpływać na kształtowanie się alokacji kapitału w sposób jakościowo inny w odniesieniu do warunków układu statycznego. Dyfuzja innowacji jest zróżnicowana przestrzennie w odniesieniu do regionów, ale także poszczególnych gałęzi, które w tych regionach występują, mieszczą się. Zrównanie przez siły rynkowe cen czynników produkcji nie prowadzi do automatycznego wyrównania się poziomu dochodów ludności. Wpływ na ten poziom mają różnice w aktywności zawodowej, w kwalifikacjach, w przedsiębiorczości, kreatywności ekonomicznej itd. I dopiero na wysokim poziomie rozwoju gospodarczego kraju wobec występowania ograniczeń demograficznych i innych w regionach zasobnych, przy jednoczesnym podnoszeniu się atrakcyjności regionów słabo rozwiniętych różnice w poziomie dochodów zaczynają się zmniejszać.